Epejsodion

Głęboki wdech... 1... 2... 3... i wydech. Powtórzmy to jeszcze kilka razy. Wdech. I wydech. 

Wdech. 

I wydech. 

Zaparzam herbatę. Czarną z sokiem malinowym, taka jaką lubię najbardziej. Klasyka. Siadam do biurka, odpalam stoper. 30 minut - właśnie taki czas daje sobie na pierwszy roboczo-blok. Zasadzam tym samym kolejne drzewko w moim lesie - aplikacja Forest, kojarzycie? Dziś wybieram kwiat wiśni. Moje pierwsze w kolekcji, postanowiłam je zakupić właśnie teraz. Ubieram zakurzone okulary, mimo że nie mam wady wzroku. Praca przed komputerem powoduje u mnie ogromne bóle głowy i oczu, a szkła mają mnie chronić przed światłem niebieskim. Więc widzę wszystko nieco bardziej pomarańczowo. Ten ciepły kolor nieustannie przypomina mi o letnich wieczorach, gdzie niebo jest dłużej niebieskie, a zachody słońca intensywniejsze niż zimą. Z utęsknieniem wracam pamięcią do świergoczących kosów, które latają pomiędzy drzewami wyśpiewując serenady. Zdecydowanie są to magiczne chwile, które rzadko się dostrzega pośród tak dynamicznie toczącego się życia. 

Wdech. I wydech. Zrzucamy napięcie.

Wracam, tym razem bez obietnic. Nie obiecuję regularności, choć będę do tego dążyć. Nie obiecam też, jak długo tu zostanę, choć wiem, że będę wracać. Na razie przyjmijmy ten bardziej optymistyczny scenariusz - wracam i planuję się rozgościć. A więc i Wy, moje kochane czytelniczki, rozgośćcie się. Zanim rozpocznę lekturę, chciałabym wyrazić wdzięczność. Dziękuję za maile i za życzenia - czy to Bożonarodzeniowe czy Noworoczne. Rozgrzewa to moje serce niemiłosiernie, że o mnie pamiętacie. Ja również o Was nie zapomniałam. Dziękuję Wam za każdy komentarz i za każde wyświetlenie. Ostatnie wpisy uzyskały ponad tysiąc odsłon, za co jestem ogromnie wdzięczna. Mając świadomość, jak wielka jest to liczba, zaczynam dostrzegać, że nie jest to tylko zwykły blog. Treści, które tu zostawiam, pozostają również z Wami - na zawsze. Czy to w głowach, czy w Internecie - podobnież nic tutaj nie ginie. Dziękuję Wam jednocześnie za zaangażowanie, zachęcając do czytania przyszłych wpisów. Jestem pewna, że złapiemy wspólny język, jeśli jeszcze tego nie zrobiłyśmy.

Na pierwszy rzut oka, dostrzec można zmiany - i właśnie taką oczywistością chcę rozpocząć mój drugi pierwszy wpis. Pozostawiłam pierwotny Prolog, a całą resztę wyrzuciłam. Zgniotłam jak kartki papieru, ale bez negatywnych emocji. Zrobiłam to zgodnie ze sobą, zgodnie z tym co czuję. 

Ostatnie tygodnie, jak nie miesiące, obciążały mnie niesamowicie. Czułam jak moja głowa pulsowała, bez przerwy słysząc piski i szumy w uszach. Moje nogi były ciężkie, jak gdybym ugrzęzła w bagnie - próbując się wydostać odczuwałam ciężar błota, które oblepiało moje stopy. Walka z tym stanem wysysała ze mnie każdorazowo energię, jednak nie mogłam stanąć w miejscu. Nie, bo bym już nie wyszła. Dlatego postanowiłam zwolnić. I to była najlepsza decyzja, jaką mogłam podjąć.

Poczucie pragnienia odzyskania lekkości było zbyt silne, a wszystko co robiłam do tej pory przygniatało mnie do ziemi. Zrzuciłam balast, choć wciąż noszę w sobie ogromny ciężar. Pomału odpuszczam, ucząc się siebie. Rezygnuję z rzeczy, które mi nie służą. I po raz pierwszy spisałam listę swoich wartości, co było momentem sporego zrozumienia i zajrzenia w głąb siebie. 

        1. Wszystko, co robię powinno być zgodne ze mną.

        2. Dążę do spokoju, bezpieczeństwa i harmonii w swoim życiu.

        3. Zachowuję czystość umysłu.

        4. Nic nie może stanąć na drodze ku mojej wolności. 

Dzielę się z Wami jedynie czterema, ale robię to zupełnie świadomie. Starannie dobieram słowa, gdyż Internet jest niebezpiecznym narzędziem. Jednak to moje atelier - chcę, abyście mnie poznały, dlatego sukcesywnie będę otwierała się przed Wami. Te cztery wartości wypływają mi prosto z serca. Są dla mnie bardzo osobiste i przypominają, do czego tak naprawdę w życiu dążę. Do spokoju. 

Porzucenie balastu symbolicznie traktuję jako początek zmiany. I choć zmiana to nieustanny proces w życiu każdego człowieka, tak właśnie oddzieliłam pewną część grubą kreską, robiąc przestrzeń na kolejną. Zakończyłam pewien rozdział - zresztą, bardzo wartościowy rozdział - który nauczył mnie jak ważne jest zatrzymanie się, spojrzenie w siebie i odnalezienie spokoju, który od zawsze był moim priorytetem. To był czas odkrywania siebie, swojego miejsca w świecie, swoich możliwości.

Pragnę odpuścić myślenie wąskotorowe. Spojrzenie na świat szerzej, pozwala na odkrywanie go z zupełnie innej strony. Można dostrzec wtedy o wiele więcej - piękna, możliwości czy dróg, które - choć nieodkryte - mogą okazać się najlepszą "trasą" do odkrycia, budząc tym samym dozę niepewności i ekscytacji. Dlatego moje atelier również przechodzi przemianę - nie chcę ograniczać się do jednego tematu. Jeszcze nie teraz. Moda jest nieodłącznym elementem mojego życia, więc będzie zdecydowanie widoczna na blogu, jednak nie jako temat przewodni. Chcę dla Was pisać, bo uwielbiam to robić. Uwielbiam przelewać myśli na papier, szczególnie w formie wirtualnej. Dziś daję sobie przestrzeń na moje własne miejsce w sieci, gdzie chcę inspirować się Waszymi wpisami i inspirować Was moimi. 

---

Przez najbliższe tygodnie będzie tu chaos. Niepasujące elementy, puste kategorie, źle wyświetlające się widgety. Najmocniej Was za to przepraszam i proszę o cierpliwość! To tylko kwestia czasu, a blog będzie na bieżąco aktualizowany. Chciałabym Was również poprosić, abyście napisały, jakie treści są dla Was interesujące. To dla mnie bardzo ważne - jakie tematy chciałybyśmy poruszyć tutaj wspólnie? Może któraś z Was gościnnie chciałaby napisać wpis na wybrany temat? 

Serdecznie Was pozdrawiam i wszystkiego dobrego w Nowym Roku! 

W.